مکان کاری با امکان جابجایی آسان خواستنی‌تر است.

به قلم یکی از فری لنسرهای «انجام میدم»

من در آن کافه‌ی‌ خیابان انقلاب صندلی مخصوص خودم را دارم (یک صندلی بزرگ دست راست کافه). ولی همیشه نمی‌توانم آنجا بنشینم، گاهی کسی زودتر آمده و روی صندلی من نشسته. در این مواقع من جایی می‌نشینم که اشراف کامل به صندلیم داشته باشم و آنقدر چپ‌چپ نگاه می‌کنم تا برود. بعد می‌پرم روی صندلیم و تمام وسایلم را اطرافم پخش می‌کنم.

گاهی از من می‌پرسند: نظرت چیه اگر که دفتر کارت مشترک، یا به‌راحتی قابل تغییر باشه؟ شکی نیست که من هم به کارهای جدید با سازماندهی بهتر علاقه‌مندم. خودم هیچ‌وقت دفتر کار مخصوص نداشتم، تمام دنیا می‌تواند محل کار من باشد. من نمونه‌ی واقعی کارمند انعطاف پذیرم. البته برای خودم جاهای مخصوص نشستن هم دارم. آخه غیر از این که در «انجام میدم» کار می‌کنم آدم هم هستم!

شش ماه پیش یک روز کامل در فرودگاه شیراز کار کردم چون هم فرودگاه مورد علاقه‌ی من است و هم قهوه‌های خوبی دارد. چند هفته پیش باز رفته بودم آنجا تا زمان بین دو پرواز را بگذرانم. بدون فکر مستقیم رفتم همانجا که قبلا رفته بودم. آشنایی با یک مکان، عادت ایجاد می‌کند.

با شرکت‌هایی که دفاترشان را تغییر می‌دهند هیچ مخالفتی ندارم، چرا که هم برای کارمند جدید است هم کاهش هزینه‌ها را در بر دارد. چون مثلا میزهایی که همیشه بی‌استفاده مانده بودند حالا در فضای جدید استفاده می‌شوند.

اشتباه نکنید، فضای کاری انعطاف پذیر وقتی جالب است که کارمند در آن بتواند جای مورد علاقه‌ی خود را پیدا کند. برای همین بیشتر آزادکاران ترجیح می‌دهند گوشه‌ی یک کافه یا یک فرودگاه شیک کار کنند، چون به گزینه‌ی جذابیت، در اکثر محیط‌های کاری قابل تغییر توجهی نشده، وتازه قهوه‌شان هم معمولا بی مزه است!!!

شما چه محیطی را برای کار ترجیح می‌دهید؟ حس خود را با دیگران به اشتراک بگذارید.